یک هسته کهکشانی فعال(به انگلیسی: active galactic nucleus، مخفف: AGN) ناحیه‌ای متمرکز در مرکز کهکشان‌هاست که معمولاً در تمام ناحیه‌های طیف الکترومغناطیسی از بقیه کهکشان درخشان‌تر است. کهکشانی که دارای هسته کهکشانی فعال باشد راکهکشان فعال می‌نامند. تصور می‌شود علت این پدیده برافزایشسیاه‌چاله کلان‌جرم مرکز کهکشان میزبان است. هسته‌های کهکشانی  فعال پرنورترین اجرام در عالم هستند و بررسی آنها می‌تواند هم به کشف اجرام دور کمک کند و هم به تصحیح یا دستیابی به مدل‌های کیهان‌شناختی.

از نرم افزار ما بازدید کنید.

https://www.uplooder.net/files/20bcef4f5ce42eb1f19cff885c53d21a/ir.yar.mahdi.zip.html

اختروش چیست؟

اختروَش یا کوِیزار یا کوازار (به انگلیسی: Quasar)، یک هسته? فعال به شدت نورانی و دوردست است که وابسته به یک کهکشانجوان است. آنها در رده? یک کلاس از اشیا به نام هسته کهکشانی فعال قرار دارند. اختروش‌ها پیشتر به عنوان منابع انرژی الکترومغناطیسی شاملامواج رادیویی و نور مرئی با انتقال به سرخ زیاد شناخته می‌شدند که به ستاره‌ها شبیه بودند باوجود بحث‌های مختلف بر سر وجودیت  این شئ آسمانی همگی دانشمندان به یک توافق علمی رسیدند که یک اختروش هاله متراکم شده ماده‌است که ابرسیاهچاله یک کهکشان جوان را احاطه کرده‌است اختروشها دارای کاربردها زیادی هستند مثلاً در تعین سرعت چرخش زمین و تهیج‌های آن کاربرد دارند.[نیازمند منبع] در مباحث ژئودزی از این امکان جهت اندازه‌گیری فواصل بسیار بلند  با دقت میلیمتری و تعیین تهیج مدار چرخش زمین استفاده می‌کنند.  

مژده!مژده!بزودییییی!قسمت دوم فیلم مدافعان حرم2 اثر گروه 31272 بزودی منتشر می شود.

سیاه‌چاله ناحیه‌ای از فضا-زمان است که آثار گرانشی آن، چنان نیرومند است که هیچ چیز - حتی ذرات و تابش های الکترومغناطیسی مثل نور - نمی توانند از میدان گرانش آن بگریزد.[1]نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده، می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا--زمان و تشکیل سیاهچاله شود. مرز این ناحیه از فضازمان که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی‌تواند به بیرون برگردد را افق رویداد می نامند. صفت «سیاه» در نام سیاه‌چاله برگرفته از این واقعیت است که همه نوری که از افق رویداد آن می گذرد را به دام می‌اندازد که از این دیدگاه سیاه چاله رفتاری شبیه به جسم سیاه درترمودینامیک دارد.[2][3] از سوی دیگر نیز، نظریه میدانهای کوانتومی در فضازمان خمیده پیش‌بینی می‌کند که افق های رویداد نیز تابشی به نام تابش هاوکینگ گسیل می کنند که طیف آن همانند طیف جسم سیاهی است که دمای آن با  جرمش نسبت وارونه دارد. میزان دما در مورد سیاهچاله‌های ستاره‌ای در حد چند میلیاردم کلوین است و از این رو ردیابی آن دشوار است. اجسامی که به دلیل میدان گرانشی بسیار قوی اجازه گریز به نور نمی‌دهند برای اولین بار در سده 18 (میلادی) توسط جان میچل وپیر سیمون لاپلاس مورد توجه قرار گرفتند. نخستین راه حل نوین  نسبیت عام که در واقع ویژگیهای یک سیاهچاله را توصیف می‌نمود در سال 1916 میلادی توسط کارل شوارتزشیلد کشف شد.[4][5] هر چند که تعبیر آن به صورت ناحیه‌ای از فضا که هیچ چیز نمی‌تواند از آن بگریزد، تا چهار دهه بعد به خوبی درک نشد. برای دوره‌ای طولانی این چالش مورد کنجکاوی ریاضیدانان بود تا اینکه در میانه دهه 19600، پژوهش‌های نظری نشان داد که سیاهچاله‌ها به راستی یکی از پیش بینی‌های ژنریک نسبیت عام هستند. یافتن ستارگان نوترونیباعث شد تا وجود اجرام فشرده شده بر اثر رمبش گرانشی به عنوان یک واقعیت امکانپذیر فیزیکی مورد علاقه دانشمندان قرار گیرد.[6]اینگونه پنداشته می‌شود که سیاهچاله‌های ستاره‌ای در جریان فروپاشی ستاره‌های بزرگ در یک انفجار ابرنواختری درپایان چرخه  زندگیشان بوجود می‌آیند. جرم یک سیاهچاله پس از شکل گیری می‌تواند با دریافت جرم از پیرامونش افزایش یابد. با جذب ستارگانپیرامون و بهم پیوستن سیاهچاله‌های گوناگون، سیاهچاله‌های کلان جرم با جرمی میلیونها برابر خورشید تشکیل می‌شوند.[7] یک سیاهچاله به دلیل اینکه نوری از آن خارج نمی‌گردد نادیدنی است، اما می‌تواند بودن خود را از راه کنش و واکنش با ماده از پیرامون خود نشان دهد. از راه بررسی برهمکنش میان ستاره‌های دوتایی با همدم نامرئیشان، اخترشناسان نامزدهای احتمالی بسیاری  برای سیاهچاله بودن در این منظومه‌ها شناسایی کرده‌اند. این باور جمعی در میان دانشمندان رو به گسترش است که در مرکز بیشترکهکشان‌ها یک سیاه‌چاله کلان‌جرم وجود دارد. برای نمونه،  دستاوردهای ارزشمندی بازگوی این واقعیت است که در مرکزکهکشان راه شیری ما نیز یک سیاهچاله کلان جرم با جرمی بیش از چهار میلیون برابر جرم خورشید وجود دارد.[8]  

ویکی پدیا